De nabije omgeving van Erik van der Weijde.


Fragment uit: Rear Window
In 2010 publiceerde  Erik van der Weijde i.s.m. Café Royal Books van Craig Atkinson de uitgave Rear Window. Een prachtig voorbeeld hoe Van der Weijde inspeelt op zijn nabije omgeving: "The wife is at work, the son is at school and i’m stuck in the new apartment. With a cup of coffee and my video camera. Wow, those dogs are so cool...". 

Publicist, fotograaf en kunstenaar Van der Weijde focust zich in zijn werk op de minder spectaculaire en meer gewone beelden uit ons dagelijks leven; het huis waarin we leven, de straatverlichting, onze toeristische gewoontes, familie portretten en andere populaire onderwerpen. "I believe that in a way, in everyday life, everything is present, if you look carefully. The feeling a movie or a song can give you can also be obtained from a building in the street you pass by every day. I am also interested in what's behind the things we see all the time and take for granted. I also like to look for patterns. To give things a place and to try to understand them. To put my own daily life into a grid. But, pictorially speaking, I am always looking for images that are iconic. A tree, or a house, or my son, that might look like all trees, houses or kids. Images that are both unique and universal. Those are images I always look for" (bron: interview in Lightra.com). 

Van der Weijde heeft een Duitse grootmoeder en is woonachtig in Brazilië. Het is daarom ook niet zo verwonderlijk dat de foto opnames vooral in Duitsland en Brazilië zijn opgenomen. In zijn nauwkeurig geordende fotoseries verbindt Van der Weijde de geschiedenis, cultuur, opleiding, het cliché en de dagelijkse gewoontes met elkaar, en toont nu en dan de zwaarte van het dagelijkse bestaan. Inspirerende kunstenaars voor Van der Weijde zijn de Duitse fotograaf Hans Peter Feldmann ("a huge eye-opener for me during art academy"), de Amerikaanse conceptuele kunstenaar Edward Ruscha, de Duitse filmmaker Rainer Werner Fassbinder en het Zwitsers kunstenaarsduo Fischli & Weiss. "And for all the rest of what involves an art practice I would name Paul Kooiker. Both his approach to images and photography as his approach to art or an art practice in general. The time I spent as assistant in his studio were quite crucial for my own work" (bron: interview in Zineswap.com).
Berlin shows Third Reich
architecture in Berlin (uit: fz. nr.2)

Niemeyer shows buildings by brazilian architect
Oscar Niemeyer in Europe (uit: fz. nr.2) 

Patinoire shows the Ice-Skating lanes where belgian
Marc Dutroux used to go skating before he started
kidnapping little girls (uit: fz. nr.2).


Ter aanvulling van zijn 'onderzoek' publiceert en ontwerpt hij boeken en zines, grotendeels in eigen beheer als 4478ZINE. "4478ZINE believes that questioning social phenomena is a healthy habit. We aim to translate specific themes into cool and intelligent artist's books, using bold production and challenging design". 4478 is overigens een eerbetoon aan de Matterhorn (4.478 mtr.)Een zine (afkorting van fanzine en magazine) is een publicatie van gefotokopieerde magazines op kleine schaal, vaak gericht op een minderheidspubliek. Een populaire definitie schrijft voor dat de oplage niet groter dan 5.000 zou mogen zijn en dat opbrengst nooit de reden tot publicatie mag zijn. De meeste 'zines' van Van der Weijde worden in series uitgegeven. Serie 4 bijvoorbeeld bestaat uit 5 foto zines waarvoor Erik van der Weijde verschillende fotografen (Linus Bill, Takashi Homma, Erik Kessels, Paul Kooiker en Eric Tabuchi) heeft gevraagd om bij te dragen met een kleine serie van hun werk. Het resulaat is een mix van zijn werk met de samenwerkende kunstenaars en allemaal zijn ze bedacht en ontworpen door Van der Weijde.

Er is ook een Publishing Manifest opgesteld die bestaat uit 12 punten. De reden waarom Van der Weijde het boek als presentatie gebruikt voor zijn werken wordt in de eerste vijf punten van het Publishing Manifest uiteen gezet:
 
01. The book is the carrier for my (photographic) series.
02. The printed page is the perfect form for the reproducibility of the photographic image.
03. The spread contextualizes the single images.
04. The sequence of pages may provide yet another context.
05. The collections of images are mirrored in the collectability of the actual book.
 
De reden waarom Van der Weijde zijn werken nauwelijks aan de muur van een museum ophangt wordt in de punten 7, 8, en 9 uiteen gezet ("wanneer ik werk tentoonstel, benader ik een serie opnieuw, nadat het gepubliceerd is en zoek weer naar de beste manier om het naar de ruimte te vertalen"):
 
07. The relation between form and content is as equally important as both parts separately, but all parts may represent different values.
08. The fetishistic character of the printed matter may provide the extra layers to strengthen the iconic value of its images.
09. The book, as an object, gains strength as it gets recontextualized by its viewer, owner or bookcase in which it stands.


Voor Van der Weijde is een kunstenaarsboek een uitstekende manier om zijn creatieve ideeën uit te drukken. Voor hem is een boek een uitdrukkingsmogelijkheid om de vormgeving van spreads en opeenvolging van pagina's van zijn beelden krachtiger te maken. Het gaat met name om beelden te presenteren. Van der Weijde: "Ik vertel hiermee geen verhaal. Iedere serie kan door de toeschouwer zelf geïnterpreteerd worden. Ik stel liever vragen". Door te zich focussen op eigenaardige details die zich achter het dagelijkse verschuilen, verbindt hij de verschillende onderwerpen met elkaar. Over het gebruik van materiaal zegt Van der Weijde in een interview met Melanie McWorther in 2009 het volgende: "It always has to fit the content of the project. Take the Siedlung book for example, which is about houses built by and for the Nazi’s in the 1930’s, so for me the book should look as if it was made in that period. And where I show harsh reality of prostitution in Brazil, in the book Praira (4478ZINE 2004, oplage 500), of course it should be in quite raw colors and a fitting glossy paper. But maybe this is so clear for me and you might think— why the hell did he use...?"

Niet alleen publiceert Van der Weijde zijn eigen werk. Van juni 2007 tot november 2011 publiceerde hij online beelden van amateur fotografie: FZ77.BLOGSPOT.COM. Deze gevonden amateurbeelden van mensen uit het dagelijkse leven zijn voor hem heel inspirerend.
Lamp Posts, Albert Speer
Van der Weijde houdt erg van moderne architectuur, omdat het vaak zo onderscheidend is. Architectuur is verder een soort van een getuige van de geschiedenis en dit is voor Van der Weijde heel inspirerend. "I think architecture is maybe the most sublime forms of art, with its monumentality, scale, interactivity and time it lasts… it must be so great to have something like ‘your own building’. But for me buildings are also witnesses and monuments for something that happened in the past. And I love the contradiction of outside/inside, which is much more prominent in photos of architecture; you cannot see what going on inside. The viewer has to use his imagination" (bron: interview in Zineswap.com). Zo fotografeerde Van der Weijde de straatlantaarns van de Nazi architect Albert Speer in Berlijn die nog steeds in gebruik zijn. De foto's zijn vastgelegd in het kunstenaarsboek 'Lamp Posts, Albert Speer' (4478ZINE 2009, oplage 100). Van der Weijde: "The State architecture of the Nazi’s often still in use, I recently found a former transformer house, for the Nuremberg Rally's (Reichsparteitag), which is now a Burger King. That’s exactly what I look for" (bron: interview met Melanie McWorther).

FRagmenten uit: SUPERQUADRA

Een ander opvallend kunstenaarsboek met moderne architectuur is 
SUPERQUADRA (Roma Publications, ontwerp Erik van der Weijde en Roger Willems 2010). Deze uitgave is 50 jaar na het in gebruik nemen van de stad Brasilia uitgegeven. Hie
rin staan meer dan 160 foto's van grote residentiële wooncomplexen in Brasilia, de zogenaamde 'Superquadras'. Deze zijn ontworpen door de Braziliaanse architect Lucio Costa. De stad Brasilia is aan het einde van de jaren vijftig van de twintigste eeuw in enkele jaren tijd uit de grond gestampt. Brasilia moest als nieuwe, neutrale hoofdstad van het land dienen ter vervanging van Rio de Janeiro. Een belangrijk doel was de economische ontwikkeling van het Braziliaanse achterland. Voor veel inwoners is Brasilia echter niet meer dan een werkstad. In het weekend ontvluchten zij de stad.


  

Fragmenten uit: Siedlung
Een prachtig en treffend voorbeeld van architectuur en van het dagelijkse waarachter eigenaardige details verschuilen is het kunstenaarsboek 'Siedlung' (Roma Publications nr. 117 2008). Het bestaat uit 220 zwart-wit foto’s van individuele huizen in Zuid-Duitsland. Siedlung is het Duitse woord voor 'nederzetting'. Tussen 1933 en 1945 bestond in Nazi-Duitsland een zogenaamde Siedlungpolitik, vrij vertaald: een nederzettingenpolitiek. Dat hield in dat er naar werd gestreefd om ieder werkend lid van NSDAP een eigen huis te bezorgen. Deze Siedlungpolitik was een sterk propagandamiddel om de arbeidersklasse aan de Staat te onderwerpen, maar voorzag ook in leefruimte voor de Nazi’s. Er werden in die jaren enkele tienduizenden van dit soort huizen neergezet. Dit was een uitermate effectief middel de leden aan de partij te binden. De stijl van de huizen werd beïnvloed door de oorspronkelijke lokale stijl zodat de huizen wat dat betreft goed aansloten bij de Heimat. De regionale stijl waarin de huizen werden gebouwd moesten een huiselijk (Heimat) gevoel geven aan de bewoners en het uniforme karakter van de huizen had als doel een eenheid te creëren tussen de Duitsers.

 

Een ander goed voorbeeld met curieuze details is het kunstenaarsboek 'Der Baum' (4478ZINE 2010). Het is een 'remake' van een Duits boek uit de jaren dertig met dezelfde titel. Dit boek toont 44 foto's van bomen die door Van der Weijde in een paar jaar zijn gefotografeerd. De lijst van de plaatsen waar de foto's werden genomen omvat verschillende locaties in Europa en Brazilië. Hun beschrijvingen variëren van opgegeven historische bezienswaardigheden, zoals de basisschool die Adolf Hitler bijgewoond, of op de straat waar ontvoering slachtoffer Natasha Kampusch werd gehouden, naar niet-geïdentificeerde plaatsen voor voorbeeld 'school', 'road' of 'park'.
Fragment uit: Bonsai
Van der Weijde's publicatie 'Bonsai' (4478 ZINE 2011) kan worden beschouwd als een uitbreiding van zijn boek 'Der Baum'. Ook is deze uitgave een persoonlijke reflectie over het boek als een gereproduceerd object. Vragen worden verder aan de orde gesteld over het auteurschap van de gevonden afbeeldingen en de fetisjitische kwaliteit van het drukwerk. De beelden zijn opnieuw gefotografeerd uit een boek over bonsai bomen die Van der Weijde gevonden heeft op vlooienmarkt in Tokyo. De foto's zijn vervolgens in fotonegatief gedrukt.

Fragment uit: This is Not My Son
Evenals de beeldende kunstenaar en fotograaf Luuk Wilmering fotografeert Van der Weijde ook graag zijn familie. Een prachtig familieportret is 'This is Not My Son' (4478ZINE i.s.m. Rollo Press Zürich 2009, oplage 100). In een interview met Melanie McWhorter zegt Van der Weijde hierover: "Basically it’s about my son. My beautiful eight years old boy, of whom I take pictures since he was 5 seconds old. I have all these great pictures of him, but then I started wondering if it was work, or just a father photographing the family. And I started questioning my role whenever I took a picture of him: Am I a father photographing a son? Or an artist photographing a model? And he, was he posing for his father? Or just to be in a picture? But in the end it’s all just great pictures and why shouldn’t I use that in my work? As he’s such a big part of my life and who I am. So in the book it’s not my son, but pictures of my son..."

De opvolger van dit familieportret is 'This is Not My Wife' (4478ZINE i.s.m. Rollo Press Zürich 2012) met Van der Weijde's vrouw Lúcia in de hoofdrol. "In the new book 'This is not my Wife', it's a bit different. My wife is of course very aware of the camera and posing in a different way. She knows she's posing for the photographer and not for the husband. And for me the game was to get pictures of this very intimate relation that were both universal and at the same time unique. The woman in the photos could be anyone, yet at the same time it could only have been me who took the photos, you know?" (bron: interview in Lightra.com).


"De nabije omgeving van Erik van der Weijde" is in augustus 2012 in samenwerking met Erik van der Weijde tot stand gekomen.
 
Fragment uit: This is Not My Wife
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...