 |
| Bijschrift toevoegen |
In stralende kleurvlakken en klare lijnen zet Bas Meerman zijn doeken, litho’s en tekeningen op. De formaten zijn kloek, de voorstellingen kraakhelder. Voor hem is de schilderkunstige traditie met voorgangers als Edouard Manet (1832-1883) een bron van inspiratie. Tegelijkertijd voelt hij zich uitgedaagd om zich te vernieuwen. Het schilderen ervaart Meerman als een fysieke inspanning, kunst beschouwt hij als een middel om zijn eigen werkelijkheid mee te scheppen. Dat doet hij alleen, zonder model. Meerman schildert zijn figuren liever uit het hoofd: 'Met iemand in mijn atelier voel ik me gehinderd door hoe iemand er echt uitziet. Als je niet met een model werkt, hoef je alleen maar rekening te houden met de werkelijkheid van het schilderij'.
 |
| Fragmenten uit: Getekend Dagboek |
De tekeningen zijn 'uit een schetsboek gehaald' en nagenoeg allemaal op ware grootte afgedrukt in het kunstenaarsboek Getekend Dagboek (1996-1998). Het boek is uitgegeven in 1998 door De Praktijk Amsterdam in een oplage van 1.000 stuks. Inhoudelijk vormen de tekeningen één geheel. Meerman heeft voor dit werk bewust de boekvorm gekozen. De tekeningen lenen zich bij uitstek voor de intimiteit van dat medium, de één-op-één relatie tussen kunstenaar en kijker/lezer. Hij heeft ze ook nooit willen verkopen vanwege hun persoonlijke, dagboekkwaliteit. Wie zijn andere werk kent zal diverse tekeningen herkennen als voorstudies (uit: Rob Perrée, Cover to Cover 2002). Meerman: "Mijn tekeningen hebben me een wild imago gegeven. Die heb ik echter nooit als kunst beschouwd. Ze vormen mijn dagboek. Iemand die er interesse voor heeft en het op een verantwoorde manier doet, mag ze tentoonstellen" (uit: Rob Perrée, de stilte van Bas Meerman 2005).
